Duiken in Koh Tao

Hallo allemaal!

Ik heb even een dagje vrij genomen. Dus ik heb alle tijd om jullie te voorzien van een nieuw reisverslag. Helaas heeft mijn huidige locatie maar één computer, die permanent bezet is. Daarom probeer ik, tegen beter weten in, dit verslag te typen op mijn vertrouwde, doch sporadisch opstandige, tablet.

Goed,de laatste keer dat ik een reisverslag schreef heb ik geschreven over Bangkok. Stiekem was ik toen helemaal niet in Bangkok maar op het eilandje Koh Tao. Ik had alleen niet genoeg tijd om mijn verrichtingen daar te beschrijven. Dus dat ga ik nu maar eens doen. Boffen jullie even!

Een eeuwenoud Boedhistisch gezegde leert ons dat de reis belangrijker is dan de eindbestemming. Deze wijsheid gaat echter niet op als je van Bangkok naar Koh Tao reist met de bus en de boot. Nee, dat was een ervaring die wat mij betreft op zijn best irrelevant genoemd mag worden. Ik had namelijk besloten de nachtbus te nemen. Dan kon ik lekker slapen in de bus en kon ik meteen fris en fruitig beginnen aan mijn duikcursus.

Om zeven uur moest ik klaar staan, bepakt en al, in de lobby van mijn hostel. Want ik mocht de taxi natuurlijk niet laten wachten. Dit beginsel werkte echter niet omgekeerd.Aangezien de taxichauffeur het presteerde om zich pas om kwart voor negen melde bij mijn hostel. Maar een Aziatisch kwartiertje heb je nou eenmaal soms te incasseren in Thailand en met wat gevlieg was ik toch nog net op tijd voor de bus.

Mijn bus naar Koh Tao deelde ik met een Franse middelbare schoolklas die kennelijk op excursie was in Thailand (hoe die school dat budgettair kon verdedigen is mij overigens een raadsel). Jullie begrijpen dat van slapen in de bus dus weinig terecht is gekomen.

Maar goed, om half vijf kwamen we aan in Lomprayah vanwaar mijn boot zou vertrekken. De boot vertrok echter pas om half zeven. We hadden dus alle tijd om de zonsopgang mee te maken (ok, dit gedeelte van de reis vond ik eigenlijk wel leuk).
Maar toen kwam de boottocht. Een matroos vertelde mij dat ik plaats moest nemen op het zonneterras. "Leuk", dacht ik, " dan kan ik lekker genieten van de boottocht!." Helaas genoten mijn medepassagiers aanzienlijk minder van de boottocht want de één na de ander werd overvallen door een aanval van zeeziekte. Nu heb ik persoonlijk niet zo veel last van zeeziekte maar als vrijwel iedere passagier mij deelgenoot wil maken van zijn of haar onverteerde maaginhoud,tja, dan is deze jongen niet gelukkig. (Gelukkig had ik nog niet ontbeten en hoefde ik dus niet mee te doen met deze onsmakelijke groepsactivitieit).

Gelukkig was de reis al snel vergeten toen ik op mijn bestemming aankwam. Ik had werkelijk het gevoel alsof ik in een reclame van de pstcodeloterij was beland! Prachtige witte stranden, een azuurblauwe zee en overal palmoment mét kokosnoten! Jullie moeten maar even op de foto's kijken als jullie me niet geloven. Het was echt geweldig!

Op dat tropische paradijs ging ik dus leren duiken. En daar begon ik dan dus maar meteen mee. Dit was achteraf niet zo slim want ik was namelijk nog redelijk moe van de reis (ik ben letterlijk in slaap gevallen toen ik in mijn reisdagboek aan het schrijven was). Gelukkig was de eerste dag niet te intensief. Eerst ontmoette ik mijn duikgenootjes: Kim uit Australië, Bruce uit Canada, Michelle uit Duitsland en Judith, ook uit Duitsland.
Daarna ontmoette ik onze duikinstructeur, die lokaal bekend stond als Super All.

De eerste les hield niet veel meer in dan het bekijken van een instructievideo en het maken van huiswerk aan de hand van een tekstboek (inderdaad, ben je open een tropisch paradijs, moet je huiswerk maken!) Maar de volgende dag zouden we gelukkig het water in gaan!

Dit water bevond zich overigens in het nabijgelegen zwembad. Eerst kregen we te zien hoe het duikpak precies in elkaar stak en hoe we alles moesten bevestigen. Toen was het tijd om daadwerkelijk te duiken! Super All werd op dezel dag geholpen door Pedro een zestigjarige Australische biker (inclusief bijpassende grijze goatee).
In het zwembad leerden we de vaardigheden die iedere duiker zou moeten kennen. (Zoals hoe te handelen als je onderwater je duikmasker verliest? Of, wat te doen wanneer je water in je duikbril krijgt?).

Maar een zwembad is natuurlijk leuk maar wij wouden de zee in! Nou, de volgende dag ging onze wens in vervulling. Maar eerst moesten wij ons theorie-examen halen. Dat was makkelijker gedaan dan gezegd want Super All had er alles aan gedaan om te zorgen dat we allemaal zouden slagen (waaronder het schrijven van enkele antwoorden op het bord). Dus het examen was niet zo'n groot probleem.

Toen was het dus eindelijk tijd voor onze eerste duik. Onze eerst duik vond plaats op een locatie genaamd ‘Mango Bay'. Eerst moesten we een paar oefeningen doen om te bewijzen dat we echt konden duiken maar daarna gingen we los!

Wat is duiken toch een geweldige activiteit! Het is net alsof je boven een buitenaardse wereld zweeft. Overal zie je de mooiste vissen voorbij komen en het koraal is echt adembenemend mooi.
De volgende locatie genaamd, 'The Twins', was zelfs nog mooier dan de eerste locatie. Het was dus echt een hele gave dag!

De volgende dag gingen we met de boot naar 'Sail Rock'. Deze locatie gold als de beste duiklocatie in de Golf van Thailand. Volgens Super All hadden wij ontzettend mazzel want ze gingen maar drie keer per jaar naar deze locatie. Sail Rock ligt namelijk tweeëneenhalf uur varen vanaf Koh Tao, dus vandaar. Wij waren natuurlijk ontzettend enthousiast dat we dutch gingen meemaken.

Maar helaas liep de werkelijkheid anders. Tijdens het afdalen maakten wij meestal gebruik van een koord (Dat was bevestigd aan een boei en een anker). Maar in dit geval was het anker losgeschoten. De boei was daarom afgedreven naar een plek waar het zestig meter diep was (en wij mochten maximaal 18 meter diep). Daar kwam nog bij dat de zichtbaarheid in hegemonie water ontzettend slecht was. Je had maar twee meter zicht. Het was dus te gevaarlijk om daar te duiken, de duik werd gecancelled.

Dit was natuurlijk erg jammer,maar wij moesten alsnog twee duiken doen om ons duikbrevet te halen. De alternatieve duiken waren gelukkig ook erg mooi, dus dat diende als een goede troostprijs.

Na deze twee duiken hadden we allemaal ons duikbrevet gehaald! En dit moesten we vieren! En hoe konden we dat nou beter doen dan met de legendarische pubcrawl van Koh Tao. Het was echt een hele leuke avond. We hebben van alles bezocht en gezien: een poolparty, een ladyboysshow, Een beachparty en nog veel meer!

Maar aan al het goede komt een eind. En dus ook aan mijn tijd op Koh Tao. Het werdoor tijd om van de laatste zonsondergang genieten op het strand met een Chang (een Thais biertje). Daar ontmoette ik ook een willekeurige Britse jongen, die net was aangekomen. We hebben gezellig een biertje gedronken en samen gegeten. Het zijn toch de onverwachte ontmoetingen die reizen leuk maken.

Maar toen was het toch echt tijd om het tropisch eiland vaarwel te zeggen. Het werd tijd voor iets totaal anders: een weekje mediteren bij de beroemde tempel Doi Suthep.

Dat avontuur huren jullie nog vn mij tegoed want mijn verslag is nu al te lang. (Voor de duidelijheid, ik ben vandaag net teruggekomen van mijn meditatieweek.)

Morgen vertrek ik naar Pai want iedereen die ik tegen ben gekomen heeft het over deze plek. En ik wil nu toch wel eens weten waar iedereen zo enthousiast over is. Na Pai ga ik maar eens kijken in Laos, denk ik.

De groeten!

Jullie trouwe blogger,

Jan Willem

Ps. Mijn tablet is verantwoordelijk voor iedere fout in deze tekst. Het ding was weefsels ontzettend eigenwijs tijdens het schrijven vsnu dit verslag.