Meditatie in Wat Phrathat Doi Suthep

Hallo lieve lezers!

Voor dat jullie je storten op dit reisverslag wil ik bekennen dat ik dit verslag bijzonder lastig vond om te schrijven. Jullie gaan nu lezen over mijn week van meditatie. Ik vond het erg moeilijk om mijn ervaringen op papier te krijgen omdat het erg persoonlijke ervaringen zijn. Ik heb het geprobeerd niet te vaag te maken maar ik realiseer me dat het op sommige plekken toch een beetje vaag kan zijn. Sorry daarvoor! Sterkte met lezen! :-)

Na een weekje asociaal en decadent genieten in het paradijselijke Koh Tao was het tijd om met beide benen terug op aarde te komen. Een weekje meditatie leek mij daarom een perfect middel om deze mentale staat te bereiken.

Dus voor ik het wist stond ik weer voor de GIGANTISCHE trap van Wat Pharath Doi Suthep. Maar, in tegenstelling tot mijn vorige bezoek, ging ik dit maal gebukt onder het gewicht van mijn enorme backpack. Het leek mij wel symbolisch om deze trap nu met de backpack te beklimmen. Als een soort louterende handeling....
Twintig minuten later kroop ik, met een rood hoofd en badend in het zweet, eindelijk over de laatste tree van de GIGANTISCHE trap. Ik was aangekomen op het tempelcomplex.

Mijn volgende stap was het zoeken naar het ontvangstgebouw van het meditatiecentrum. Gelukkig viel ik met mijn backpack nogal op tussen de touristen die enkel gebukt gingen onder de last van hun fotocamera. Al gauw riep een Thaise jongen nare mij dat ik me bij hem moest melden.
Hij vroeg me of ik al had gegeten. Dit had ik nog niet gedaan. Hij adviseerde mij daarom met klem om dit alsnog te doen aangezien ze het concept 'avondeten' niet kennen in Boeddhistische kloosters.

Drie kwartier later melde ik me, met een gevulde buik (ik had namelijk een overheerlijke noodlesoep geconsumeerd), wederom bij het ontvangstgebouw. De jongen leidde me, via allemaal smalle paadjes, de bergwand af. Uiteindelijk kwamen we uit bij het meditatiecentrum.

Het meditatiecentrum lag eigenlijk in de schaduw van de tempel. Het complex zelf was betrekkelijk modern (ik geloof dat het gebouwd was in de jaren vijftig). De gebouwen zelf waren dus niet per se pitoresk. De omgeving was dat echter wel (zie de foto's).

Voordat ik naar mijn kamer werd gebracht moest ik eerst nieuwe kleren kopen. Als je namelijk wilt mediteren in een Boeddhistisch meditatiecomplex dan wordt van je verwacht dat je je ten allen tijde witte kleding draagt. De witte kleding symboliseert overigens het maken van een nieuwe start (voor de nieuwsgierigen onder jullie).

Mijn kamer was een tikkie spartaans doch schoon. Ik had een bed en drie meditatiekussentjes. Het matras was vijf centimeter dik en mijn kussen we zo comfortabel als een zak aardappelen maar ik had, tijdens mijn reis al erbarmelijke slaapfaciliteiten moeten doorstaan dus ik was er relatief gelukkig mee.

Nadat ik de witte tempelkleding had aangetrokken moest ik mij, samen met de andere vier nieuwkomers, melden in de grote hal. Het was namelijk tijd voor de openingsceremonie.

In de grote hal was een hoek ingericht als een Boeddhistisch altaar. Het altaar was gedecoreerd met verschillende Boeddhabeeldjes, offerschalen en schilderijen (uiteraard met Boeddha als onderwerp). Voor het altaar waren vijf meditatiekussentjes neergelegd. Naast ieder kussen was een met bloemen gevulde offerschaal geplaatst. We knielden neer op de kussens. Een deur ging open en een boeddhistische monnik nam plaats bij het altaar. We moesten allemaal onze offerschalen aanbieden aan de monnik. Het aanbieden van de offerschalen werd afgewisseld met het chanten van Boeddhistische teksten in het Pali (hier bij was het de bedoeling dat wij zelf ook meededen met het chanten).
Na de ceremonie werden we welkom geheten door de monnik. Hij gaf ons een snelcursus meditatie en wenste ons veel succes deze week. Zo begon mijn week van meditatie.

Voordat ik jullie vertel over mijn ervaringen is het misschien handig als ik jullie even snel even een spoedcursus meditatie geef. Mediteren kun je doen in verschillende houdingen. Je kan staand mediteren, liggend mediteren, lopend mediteren en zittend mediteren. Wij hielden ons voornamelijk bezig met lopend mediteren en zittend mediteren. Ik beperk me daarom tot een korte uitleg van deze twee vormen.

Bij meditatie draait het om concentratie. Als je lopend mediteert dien je je te concentreren op verschillende aspecten van een stap. Je loopt dus eigenlijk in slowmotion terwijl je eerst je aandacht vestigt op je omhoog gaan van je hiel. De volgende fase is het optrekken van je been Vervolgens concentreer je je op de voorwaartse beweging van je been en ten slotte observeer je het plaatsen van je voet op de grond (in mijn hoofd zei ik constant de volgende mantra: rising, falling, forwards, putting).

Ook bij zitmeditatie draait alles om concentratie. Eerst concentreer je je op de opwaartse en neerwaartse beweging van je buik als je in en uit adment (Rising, falling). Vervolgens concentreer je je op je volledige lichaam (sitting). Tenslotte probeer je, met je geest bepaalde punten van je lichaam aan te raken (touching).

Als je naar een meditatiecentrum gaat moet je jezelf onderwerpen aan een aantal regels. Zo mag je niet eten na twaalf uur (je hebt dus de hele dag honger). Je mag geen alcohol drinken. Je mag niet roken. Je mag niet bellen. Je mag geen gebruik maken van internet. Je mag niet lezen. Je mag niet schrijven (dit is de enige regel die ik heb gebroken want ik wou de ervaring voor mijzelf documenteren in mijn reisverslag, oh, arresteer mij!). Je mag niet met de andere meditatieleerlingen praten en je mag geen schepsels van het leven beroven.

In het meditatiecentrum wordt een strikt dagschema gehanteerd. Om vijf uur in de ochtend gaat je wekker. Om half zes verzamel je in de grote hal voor Dhamma Talk (bij Dhamma Talk bespreekt de monnik enkele Boeddhisitische concepten). Om zeven uur is het tijd voor het ontbijt (meestal rijst of noodles). Tussen acht en elf moet je mediteren. Om elf uur wordt de lunch geserveerd (wederom rijst). Tussen twaalf en twee uur moet je weer mediteren. Om twee moet je je melden bij de monnik om je vorderingen te bespreken. De rest van de middag mag je weer mediteren. Om zes moesten we weer verzamelen bij het altaar om te chanten. De rest van de avond stond verder in het teken van meditatie. Om negen uur was het uiteindelijk bedtijd.

Maar hoe heb ik de week ervaren? Ik ga niet liegen, de eerste paar dagen waren niet zo leuk.

Allereerst het socaal isolement. Je mag met niemand praten. Maar op een gegeven moment heb je gewoon behoefte aan wat menselijk contact.Maar zelfs oogcontact was lastig want iedereen leefde in zijn eigen wereldje. Vooral de personen die er al wat langer waren liepen rond alsof ze het Nirvana al reeds hadden bereikt. Ze liepen dan ook niet langs maar ze zweefden praktisch langs. Ik had in het begin echt het gevoel alsof ik bij een sekte verbleef.

De regel dat je niet mag moorden lijkt heel eenvoudig. Helaas geldt deze bescherming ook voor insecten. Zo maakte ik al snel kennis met een bijzonder onsympathieke vlieg die er een kwaadaardig genoegen in schiep om mij bewust te maken van zijn bestaan tijdens mijn meditatiesessies (met name door herhaaldelijk in mijn oor te landen). Ik kan jullie met enige trots informeren dat de vlieg niet door mijn hand is geveld. (En ik ben ervan overtuigd dat iemand storen tijdens meditatie bijzonder slecht is voor je karma, dus de vlieg krijgt vroeg of laat zijn verdiende loon).

Honger! Wat heb ik een honger gehad daar! Je bent namelijk niet gewend om de laatste maaltijd van de dag over te slaan. In plaats van avondeten moest je immers chanten. Het viel me overigens op dat heel veel woorden in het Pali verdacht veel leken op voedingsproducten. In de loop van de week was ik gelukkig in staat om het hongergevoel wat te verlichten. Ik had gelukkig nog wat bouillon meegenomen dus dat kon het hongergevoel enigzins verlichten (de bouillon was overigens vegetarisch dus ik verbrak geen enkele regel). Daarnaast was er een winkeltje waar je de meest smerige ijsthee ooit kon kopen. Een slok van die brouwseltjes en je was meteen misselijk. Weg hongergevoel!

Het mediteren zelf was in het begin ook erg moeilijk. Het was namelijk de bedoeling dat je je niet liet afleiden door je gedachten. Dat klinkt simpel maar dat is het in de praktijk echt niet. Want zelfs de gedachte dat je niet moet denken is immers al een gedachte! Daar kwam nog bij dat mijn lichaam het niet zo leuk vond om twintig minuten in lotushouding te zitten (een soort kleermakerszit maar dan oncomfortabeler). Dus na tien minuten zitten had je twee slapende voeten, kramp in je kuiten en een zere rug. Probeer dan maar eens aan niets te denken!

Maar het moeilijkste was de verveling! Op een gegeven moment ben je het mediteren echt even zat. Maar er is HELEMAAL NIKS te doen daar! Je hebt namelijk geen enkele afleiding. Je kan geen boekje lezen. Je kan niet facebooken helemaal niks.Je bent echt volledig op jezelf geworpen.

Goh, dat klinkt allemaal wel een beetje negatief. Toch was het een ervaring die ik voor geen goud had willen missen.

De eerste paar dagen zijn inderdaad niet per se leuk. Op De ochtend van de vierde dag was ik er dan ook helemaal klaar mee. Maar toen kwam er plotseling een mentaal omslagpunt.
Ik realiseerde mij opeens wat ik aan het doen was. Ik zat nota bene in de bergen van Chiang Mai, bij één van de belangrijkste tempels van Thailand, waar een Boeddhistische monnik mij probeerde te leren mediteren! Wie maakt dat nou mee? En ik zat te zeuren over zere voetjes en een beetje honger! Nadat ik me dat realiseerde stortte ik me met volledig enthousiasme op get mediteren. En waarempel! Het ging opeens steeds beter!

Natuurlijk voelde ik mijn voeten en mijn rug nog steeds maar ik slaagde er steeds vaker in om de pijn van mij af te zetten. Ook de hongergevoelens werden steeds minder hinderlijk. Ik slaagde er ook steeds beter om mijn gevoelens en gedachten te 'blokkeren'.

Toen kwam dag vijf en dag zes. Ik wil jullie nogmaals waarschuwen want nu wordt het een beetje vaag. Ik ga mijn best doen het zo goed mogelijk te beschrijven maar ik besef dat het heel raar moet klinken als je het niet zelf hebt meegemaakt. Ik heb er eerlijk gezegd over getwijfeld of ik dit wou beschrijven in mijn blog. Maar de beschrijving is niet compleet zonder het noemen van deze ervaring.

Op de vijfde en, met name, de zesde dag werden mijn meditaties opeens veel dieper. Ik raakte steeds vaker in een soort slaaptoestand. Alleen was ik volledig bij bewustzijn. Het is echt heel raar om in die staat te verkeren. Ik had het gevoel alsof ik zweefde in mijn eigen lichaam (vergelijk het maar met dat moment dat je bijna in slaap valt).

Op een gegeven moment voelde ik dat mijn oogleden open zich wouden openen. De monnik had het hierover gehad maar adviseerde ons om in dat geval onze ogen dicht te houden. Er bestond dan namelijk de kans dat je derde oog zich zou openen. Toen ik dit voor het eerst hoorde vond ik het eigenlijk maar een wapperdewapverhaal. Een tikkie te new age naar mijn smaak. Maar ja, dan maak je het zelf opeens mee. Want plotseling zag ik allemaal lichtflitsen en kleuren, werd mijn ademhaling opeens heel traag en werden de geluiden om mij heen veel intenser. Het was een wonderlijke ervaring.

Nu wil ik het een beetje relativeren. Ik ben namelijk niet op slag boeddhist geworden. Ik ben ook nog altijd erg sceptisch over aura's en chakra's. En zo'n derde oog is waarschijnlijk heel normaal als je in een slaaptoestnand verkeerd. Dat soort ervaringen ziin geinig maar het is niet waar het per se omdraait bij meditatie.

Wat ik het meest indrukwekkend vond was om voor een paar minuten oprecht in een staat te verkeren zonder gedachten, emoties of verlangens. Gewoon bestaan in het moment zelf, zonder alle poespas van het leven er omheen. Het geeft je even een heel ander perspectief.

Ik realiseer me dat dit heel raar moet klinken. Ik vind het ook erg lastig om uit te leggen. Ik heb ieder geval wel veel respect gekregen voor de Boeddhistische manier van in het leven staan. Ik heb ook erg veel gehad aan de Dhamma Talks iedere ochtend. In de eerste plaats omdat er veel wijsheid in school die je direct kon toetsen op je eigen leven. Maar ook omdat et je veel leert over de cultuur van Zuid-Oost Azië. Je kan de mensen hier niet echt begrijpen als je niks weet over het Boeddhisme, en dit was een unieke introductie.

Ik heb deze week dus bijzonder veel geleerd. Het heeft mij echt heel erg aan het denken gezet. Het was echt een hoogtepunt van mijn reis tot nu toe.

Ik beloof dat mijn volgende verslag wat minder vaag wordt! Want dan kan ik jullie vertellen over mijn avonturen in Pai!

Ps. Excuses voor alle eventuele pleonasmes, tangconstructies en spelfouten. Ik gebruik mijn tablet weer eens....