Laos deel 1

Hallo daar!

Ik realiseer me dat ik weer bijzonder begin achter te lopen met mijn blog. Mijn laatste blog ging immers over Pai, in Thailand. Momenteel bevind ik me alweer in Siem Reap, Cambodja. Tussen Pai en Siem Reap heb ik natuurlijk niet stil gezeten. Neen, ik heb namelijk ook Laos met een bezoekje vereerd.

Mijn avonturen in Laos ga ik dus nu (grotendeels) beschrijven. Dus pak allemaal wat te drinken, neem een schaaltje chips op schoot en ga er maar weer lekker voor zitten! Hier komt Laos!

Houay Xai, het vagevuur van Laos (Jawel! Ik werk deze keer met kopjes!).

Na Pai was mijn volgende bestemming Houay Xai (er zijn overigens vierentachtig verschillende manieren hoe je deze naam kan spellen, voor het overzicht hou ik het bij deze versie). Wanneer je, in het Noorden van Thailand, de grens wil oversteken naar Laos dan kom je onvermijdelijk bij dit plaatsje uit.

Menig backpacker probeert weer zo snel mogelijk te vertrekken uit dit grensgehuchtje. Zelfs de Lonely Planet, die normaal gesproken zelfs een vuilnisbelt, in het oosten van Flevoland, enthousiast kan aanprijzen, plaatst bij dit stadje de onheilspellende opmerking: "Don't worry, it's gets better after this".

Helaas werd ik door omstandigheden gedwongen om hier iets langer te vertoeven. Ik had namelijk de Gibbon Experience geboekt en het kantoor bevond zich in Houay Xai. Alleen door een klein misverstand tussen mijn paspoort en ondergetekende, betreffende de verloopdatum van mijn Thaise visum, bevond ik mij iets eerder in Houay Xai dan ik oorspronkelijk had bedacht (en gewild).

De Lonely Planet had het bij het rechte eind. Het is inderdaad niet echt een bijzonder plekje op de aardbodem. Er waren, welgeteld, twee touristische attractisch die je kon bezoeken: een tempel en een verlaten Frans fort uit de koloniale tijd. Dolle pret dus!
Daar kwam nog bij dat ik sterk het gevoel had dat ik de enige 'fallang' in de stad was omdat alle backpackers meteen door reisden naar Luang Prabang (waarover later meer).

Gelukkig bleek die laatste observatie enigzins misplaatst. Want na twee dagen doelloos ronddwalen trof ik, tot mijn verassing, Steph en Lu in Houay Xai aan (Steph en Lu had ik ontmoet in Pai). Na een paar biertjes had ik ze overtuigd om samen met mij de Gibbon Experience te doen. Diezelfde dag (en de volgende dag) kwamen we ook de andere participanten tegen. Waaronder Kiki uit Nederland, Steff uit Duitsland, Mat en Jeff uit Canada en Christina en Scott uit Australië. Maar genoeg over Houay Xai, laten we het over leuekere dingen hebben. Namelijk:

De Gibbon Experience!!

Oh mijn God! Wat was dit ontzettend gaaf! Stel je het volgende voor. Je wandelt door een regenwoud. Na wat geklim en geklauter kom je uiteindelijk uit bij een boom. Aan de boom is een koord bevestigd. Dit koord blijkt onderdeel te zijn van een kabelbaan. Door de dichte bebossing kun je niet zien waar de kabelbaan eindigt. Je bevestigt je tuigje aan de kabelbaan en je gaat! Eerst zie je de bomen voorbij schieten. Maar plotsteling opent de bebossing zich en scheer je, op vijftig meter hoogte, over een groene valei! (Het is me daadwerkelijk gelukt om er een video van te maken. Met een beetje mazzel lukt het me om deze op de site te krijgen. Excuses voor het romelige einde, filmen op een kabelbaan is lastiger dan je zou denken...).

Maar wacht! Er was meer! Want tijdens de experience sliepen we in een boomhut midden in de jungle! Dat was echt briljant. overnachten in een boomhut garandeert natuurlijk een authentiek Tarzangevoel. Daarnaast was het ook nog eens heel gezellig met elkaar (al waren de faciliteiten, met name het toilet, enigzins primitief). Het was ook geweldig om wakker te worden met een geweldig uitzicht over het regenwoud.

Dit brengt mij op het laatste, en meest geniale van de Gibbon Experience: de Gibbons! Want het regenwoud was namelijk één van de weinige plekken op Aarde waar je de zwarte gibbon in het wild kunt zien.
Maar de eerste ochtend hebben we ze enkel gehoord. Gibbons hebben namelijk de vreemde gewoonte om de ochtend te beginnen met een vocaal concert. Het gezang begint met één gibbon maar na vijf minuten galmt het gezang door de gehele jungle. Het gezang kan men het beste omschrijven als een groep sopranen die, met z'n allen, hun best doen om een auto-alarm te immiteren.

Horen is natuurlijk leuk, maar ik wou ze zien! nou, de volgende dag werd ik op mijn wenken bediend. Want ik werd wederom gewekt door het gezang van de gibbons. Maar dit keer klonken ze wel heel erg dichtbij! Plotseling zag Kiki een boom in de verte bewegen. Dit waren de Gibbons! Vlak voor onze boomhut bevond zich een familie van zeven gibbons (inclusief een baby) die een half uur lang, op acrobatische wijze, van boom naar boom slingerden. Het was echt heel onwerkelijk om dit met eigen ogen te zien. Zeker als je je bedenkt hoe zeldzaam de zwarte gibbon is!

Slowboat over de Mekong

Na de Gibbon Experience was het tijd om van locatie te veranderen. Ik had mijn buik vol van Houay Xai. De volgende logische stop was Luang Prabang.
De leukste manier om in Luang Prabang te komen was varend, in een slowboat, over de Mekong. Dit was echter een tocht van twee dagen. Toch vlogen de dagen voorbij want het rivierlandschap was erg mooi. Ik had daarnaast ook gezelschap want Kiki, Steff, Steph en Lu gingen ook naar Luang Prabang met dezelfde boot.

Er was echter één wanklank. Op de dag van vertrek kreeg ik namelijk verschrikkelijke ruzie met mijn darmen. Dit soort conflicten komen natuurlijk vaker voor op reis maar ik vond het bijzonder flauw van mijn darmen dat ze daarvoor uitgerekend de dag uitkozen waarop ik twee dagen op een boot moest vertoeven. Het duurde overigens dik een week voordat mijn darmen en ik de strijdbijl hadden begraven.

Maar genoeg over mijn darmen. Ondanks dit ongemak heb ik namelijk erg genoten van Luang Prabang! Luang Prabang is namelijk echt een prachtig stadje uit de Frans koloniale tijd. Een soort Bourgogne in de tropen dus. Ik heb er heerlijk lopen luieren. Lekker croisantjes eten, een sporadische massage en hier en daar een terrasje. Dát was Luang Prabang voor mij.

Luang Prabang heeft echter één nadeel. Ze hebben een avondklok.
Dit betekent dat iedere horecafaciliteit om elf uur haar deuren sluit. De plaatselijke overheid heeft echter, in al haar wijsheid, besloten om één uitzondering toe te laten: een kleine bowlingbaan aan de rand van de stad. Dit heeft tot gevolg dat alle backpackers, en masse, zich naar de bowlingbaan begeven. De bowlingbaan is erg eenvoudig. Veel grijstinten, kapotte bowlingballen en vergeelde vlaggetjes (die ergens in de jaren negentig zijn opgehangen om een 'feestelijke' sfeer te creëren). Maar het was er wel bijzonder gezellig! En ik heb er zelfs een strike gegooid dus mijn avond kon niet meer stuk!

Nou hier laat ik het bij voor vandaag. De volgende keer ga ik het hebben over Ventiane en Si Phan Don!

Groeten!