Laos deel 2!

Goedemiddag allemaal!

Het als weer de laatste dag in Cambodia! Morgenavond vertrek ik, met gepast enthousiasme, naar Ho Chi Minh City (Saigon voor ingewijden) in Vietnam! Het is dus meer dan de hoogste tijd om jullie te vertellen over Laos deel 2!

Goed, in mijn vorige blog eindigde ik in het mooie, en pitoreske, Luang Prabang. Mijn volgende bestemming was Vientiane, de hoofdstad van Laos. De Lonely Planet beschreef het met zulke mooie woorden dat ik dacht: "dát wil deze jongen niet missen!". Nou beste mensen, de Lonely Planet liegt...

Vientiane

Om in Vientiane te komen moest ik eerst de nachtbus overleven. Ik had een VIP bus geboekt en ik verheugde me, oh welk een naivitieit, op een comfortabele rit. Nou, het blijkt dat de nachtbus iets intiemer was dan ik had geanticipeerd. Toen ik de bus zag viel het me meteen al op dat er veel te weinig éénpersoonsbedden waren om de grote groep passagiers van een comfortabele slaapplek te voorzien. Het bleek al snel dat het geen éénpersoonsbedden waren, neen, het waren hele knusse tweepersoonsbedden! Gezellig!
Gelukkig had ik tijdens het wachten vriendschap gesloten met een Nederlands meisje, en we besloten dat onze relatie ver genoeg was gevorderd om samen het bed te delen. Met behulp van wat slaappillen kwam ik uiteindelijk, relatief uitgerust, aan in Vientiane.

De eerste prioriteit, wanneer je een nieuwe plaats bezoekt, is het vinden van een geschikte slaapplek. Dit is altijd mijn minst favoriete gedeelte van het reizen. Je bent moe, je zweet en je hebt een loodzware backpack op je rug die met iedere stap zwaarder wordt. En ondertussen wordt er van alle kanten "tuc tuc!" naar je geschreeuwd door de chauffeurs, die op iedere straathoek rondhangen om je te 'verwelkomen'.
Ik had er die dag geen zin in, dus ik besloot de makkelijke weg te kiezen en te vertrouwen op mijn Lonely Planet. Nou die wisten nog wel een plekje: in het midden van de stad, gezellige sfeer, goede kamer tegen een goedkope prijs.

Geweldig toch! Maar ik had geen rekening gehouden met het 'Lonely Planeteffect'. Want wanneer een guesthouse in de Lonely Planet wordt genoemd verdubelen de prijzen en wordt het onderhoud aan de kamers gestaakt. Het ultieme publiciteitsdoel is immers al bereikt dus waarom nog investeren in het onderhoud van de kamers?
Zo kon het dus gebeuren dat ik voor 8 euro (ja, dat is veel geld!) in een kamer zat met gaten in het plafond, mysterieuze vlekken in het matras, een rokend stopcontact, een toilet waarvan het doorspoelsysteem kapot was (ik moest een hele constructie maken met flosdraad om me te bevrijden van het constante geluid van stomend water in de spoelbak), een koude douche, uitzicht op een bouwplaats (gevuld met bouwvakkers die, bij hoge uitzondering, beschikten over een gezond arbeidsethos en dus van vroeg tot laat bezig waren) én (en dit was de druppel!) een hyperactieve haan als buurman die van half twee 's nachts tot zeven uur 's ochtends mij wakker hield met het schreeuwen van leuzen als, en ik citeer:"KUKULEKUKKELEUKKEEELUUUUU!!!!". Neen, ik was allerminst tevreden.

Misschien was mijn humeur onherroepelijk aangetast door deze omstandigheden maar ik vond Vientiane nou niet bepaald een hoogtepunt. Vientiane leek een beetje op het kleine broertje van Bangkok maar dan zonder de sfeer. Er was ook niet zo heel veel te zien, op een tempel na. Ik verveelde me er stierlijk.

Maar toen nam mijn bezoek een spectaculaire, en enigzins tragische wending. Ik lag in mijn kamer toen ik plotseling een knal hoorde. En nog één! En nog één! Ik keek naar buiten en ik zag rook, heel veel rook! Aangezien ramptoerisme ook tourisme is ging ik er op af.
Ik kwam er al snel achter dat een paar straten achter mijn guesthouse een grote markt was gesitueerd. Helaas is brandveiligheid niet per se een ding in Azië, en de markt werd hier de dupe van. Want één van de kraampjes was in brand gevlogen. Nou waren alle kraampjes voorzien van gasflessen dus een kettingreactie was onvermijdelijk. Het was heel onwerkelijk om hiervan getuige te zijn. Iedereen was in paniek. Heel veel mensen waren bang voor hun eigen huis en waren druk bezig om hun eigendommen in veiligheid te brengen. Andere mensen moesten toekijken hoe hun kraampje, hun enige manier van levensonderhoud, werd vernietigd doorde brand. Ik hoorde later dat een enkeling zelfs het vuur is ingerend, in een wanhopige poging om hun kraampje te redden. Helaas zijn er drie doden gevallen bij de brand.

De reis van Vientiane naar Si Phan Don

Maar goed, terug naar vrolijkere zaken. Ik had al snel genoeg van Vientiane. Het was tijd om te verhuizen naar Si Phan Don, ook wel de 4000 Eilanden genoemd. Ik besloot het vliegtuig te pakken naar Pakse zodat ik alleen maar van Pakse naar Si Phan Don met de bus hoefde te reizen, een bustochtje van vier uur.
De vliegtocht ging soepel. Alleen de bustocht, tja, laten we zeggen dat het de bustocht naar Vientiane in perspectief plaatste. Want de bus was eigenlijk een soort tuc tuc. Een tuc tuc waar tien mensen comfortabel in konden plaats nemen. Maar deze tuc tuc werd gevuld met dertig, ik herhaal DERTIG!, mensen. Daar zat ik dan, in een oncomfortabele yogahouding als enige farrang omringd door negenentwintig 'locals' die me allemaal zaten aan te staren. En dat VIER UUR lang! Het was één van de meest authentieke ervaringen die ik tijdens mijn reis heb meegemaakt.

Don Det

Maar het was het allemaal waard! Want naar een korte boottocht kwam ik aan op het eiland waar ik de komende dagen zou verblijven: Don Det (één van de 4000 eilanden). Don Det was een eiland in de Mekong waar veel backpackers zich ophielden. Bere gezellig!

Maar eerst moest ik een goede plek zoeken om te overnachten. Dit was niet zo moelijk want Don Det was gevuld met simpele houten bungalows met uitzicht op de Mekong. Toegegeven, de faciliteiten waren minmaal (je moest je douchen met koud water, vers uit de Mekong) maar de prijs was erg laag én je had je eigen hangmat! En aangezien ik altijd een groot voorstander ben van hangmatten was ik helemaal gelukkig! Ik heb dan ook een aanzienlijk gedeelte van mijn verblijf in mijn hangmat doorgebracht. en daar schaam ik mij niet voor! Zo!

Maar Jan Willem, heb je dan helemaal niks gedaan daar?
Jawel! Ik ben wezen kanoën op de Mekong. Dit was een ontzettend leuke dag. Mijn groep bestond echter alleen uit Duitsers. Nu vind ik Duitsers, over het algemeen, bijzonder sympathiek. Maar in groepsformatie weigeren ze doorgaand Engels te spreken en helaas was mijn Duits niet goed genoeg om actief te participeren in hun conversaties. Sociaal isolement was het gevolg.
Dit kon echter niet voorkomen dat ik ontzettend van de dag heb genoten. Het was heel gaaf om over de Mekong te kajakken. Daarnaast was er zelfs voldoende gelegenheid om te baden in een prachtige waterval (geloof mij, geen overbodige luxe bij een gemiddelde temperatuur van 37 graden). En alsof dat nog niet genoeg was gingen we ook kijken in het leefgebied van de extreem zeldzame irawaddydolfijnen. Kennelijk zijn er nog maar een paar honderd van dus het was erg bijzonder om deze dieren in het wild te zien.

Op de dag dat ik eigenlijk wou weggaan kreeg ik een berichtje van Lu en Steph waarin zij mij vertelden dat zij diezelfde dag aankwamen op Don Det. Ik besloot daarom nog even te blijven om met hun een biertje te kunnen doen.
Toen we dat biertje deden kwamen nog meer mensen tegen die we nog kenden van onze tocht over de Mekong, richting Luang Prabang. We besloten met z'n allen de volgende dag te gaan tuben.

Dit bleek een bijzonder goed idee want de volgende dag werden we met een boot naar ons eigen privé-eilandje gebracht. Het was een heerlijke dag gevuld met bakken op het strand, dobberen in de Mekong en hier en daar een recreatief biertje, heerlijk! We gingen terug toen de zon begon onder te gaan. Toen was het tijd om te tuben. De activiteit 'tuben'kan ik overigens het beste omschrijven als het ronddobberen in een, met lucht gevulde, autoband.
Ik heb zelden zo genoten van een zonsondergang terwijl ik met een Laobeer in mijn autoband lag te dobberen in de Mekong. Nee mijn leven was helemaal niet zo slecht.

Don Khon

Lu en Steph wouden nog graag naar Don Khon, een nabijgelegen eiland, en ik besloot mee te gaan. Je kan natuurlijk niet te lang op dezelfde locatie blijven, dat is 'not done' als je aan het backpacken bent! Don Khon was echt een stuk rustiger. In plaats van backpackers was Don Khon gevuld met locals. Het kwam daarom een stuk authentieker over. Al snel kwamen we een winkel tegen waar we spotgoedkoop een fiets konden huren. Dit leek ons een geweldige manier om de omgeving te verkennen. We kwamen uiteindelijk uit bij een strand waar we werden geobserveerd door een groepje verveelde vissers. Ze vroegen of we naar de dolfijnen wouden? Nou dat wouden we wel (ik had ze natuurlijk al gezien maar tijdens het kanoën waren we niet écht in de buurt gekomen). Nou, dit was geen slecht idee want dit keer kwamen we echt heel dicht bij de dolfijnen. Ze waren kennelijk in een betere bui vandaag. Het was echt een geweldig gezicht. Helaas was mijn camera niet genoeg om er foto's van te maken, jullie zullen me maar moeten geloven.

Nou dit was Laos! De volgende keer bespreek ik Cambodja!